Jakie powinno być doradztwo naukowe dla Polski

Rząd przygotowuje strategię dla sektora nauki i szkolnictwa wyższego, co wynika z przyjętej w 2018 roku „Konstytucji dla Nauki”. Strategia ta definiuje priorytetowe kierunki rozwoju badań naukowych Polski. Widzimy tu próbę połączenia tradycyjnej wolności badań naukowych i autonomii uczelni z wykorzystaniem krajowego potencjału naukowo-technologicznego do rozwiązywania kluczowych wyzwań rozwojowych i gospodarczych, przed którymi stoi Polska. Wyzwań jest niemało: to zarówno aktualne problemy środowiskowe, klimatyczne i energetyczne, jak i społeczne – demograficzne, zdrowotne, związane z pogłębiającymi się nierównościami społecznymi. Jak stawić im czoła?Zrealizować cele unijnej polityki klimatycznej? Zmienić system energetyczny? Zapobiec dalszemu wzrostowi nierówności społecznych? Wreszcie, jak wyjść z kryzysu związanego z pandemią COVID-19? Autorzy Polityki Naukowej Polski słusznie przyjmują, że trudno będzie sprostać tym wyzwaniom bez odpowiedniego ukierunkowania rozwoju badań naukowych i kształcenia akademickiego, bez zaangażowania potencjału polskiej nauki na potrzeby realizowanych polityk publicznych i programów strategicznych. To teoria, a jak wygląda praktyka?