Mało kto wie, że prawo UE chroni swobodę przedsiębiorczości nie tylko w aspekcie transgranicznym (tj. realizacji, w ramach wolności gospodarczej, unijnych swobód: przepływu towarów, osób, usług i kapitału), lecz wolność prowadzenia działalności gospodarczej stanowi jedno z fundamentalnych praw przysługujących obywatelom UE i podmiotom działającym na obszarze Unii, gwarantowanych przez Kartę Praw Podstawowych (art. 16). Nie jest więc tak, że ograniczenia wolności działalności gospodarczej są poza obszarem zainteresowania prawa unijnego, jeśli nie dotyczą one sytuacji przedsiębiorców z jednego państwa członkowskiego, prowadzących działalność w drugim państwie (co uregulowane jest z kolei w art. 49 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej). Oczywiście regulacja zawarta w Karcie pozostawia państwom członkowskim spory margines swobody prawodawczej. Stylistyka tego przepisu osadza bowiem wolność działalności gospodarczej w ramach obowiązującego prawa („Uznaje się wolność prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z prawem Unii oraz ustawodawstwami i praktykami krajowymi”), co przekładając z prawnego na ludzkie pozwala państwom członkowskim nawet na daleko idące ograniczenia wspomnianej wolności w drodze środków regulacyjnych.
