Te chemikalia trują ziemię i są wieczne. Znalazł się na nie sposób

Igor Novosselov, profesor nadzwyczajny inżynierii mechanicznej Uniwersytetu Waszyngtońskiego, tłumaczy, że kluczowym czynnikiem niszczenia niezniszczalnych chemikaliów jest woda.

– Nasz reaktor bardzo szybko podgrzewa wodę, ale podgrzewa wodę inaczej niż gotowanie na makaron. Zazwyczaj, gdy podnosisz temperaturę, woda wrze i zamienia się w parę. Woda i para nie nagrzewają się bardziej niż do 100 stopni Celsjusza – tłumaczy. Jednak kiedy spręży się wodę, można uzyskać znacznie wyższą temperaturę niż temperatura wrzenia. – Jeśli zwiększymy ciśnienie, wzrośnie temperatura wrzenia. W pewnym momencie woda nie przejdzie z cieczy w parę. Zamiast tego woda osiągnie inny stan skupienia, zwany fazą nadkrytyczną. Woda nie jest wtedy cieczą ani gazem. To coś w rodzaju plazmy, w której molekuły wody stają się zjonizowanymi cząstkami. Te częściowo zdysocjowane cząsteczki odbijają się w wysokich temperaturach i przy dużych prędkościach. Jest to bardzo korozyjne i chemicznie agresywne środowisko, w którym cząsteczki organiczne nie mogą przetrwać – wyjaśnia profesor Novosselov.

Związki PFAS zawierają wiązania węgiel–fluor – jedne z najsilniejszych wiązań spotykanych w chemii organicznej, co oznacza, że są one wyjątkowo odporne na rozkład podczas stosowania, a także po przedostaniu się do środowiska. Z powodu skażenia PFAS w zasadzie cała deszczówka na naszym globie jest niezdatna do spożycia. Nawet na obszarach tak mało dotkniętych działalnością człowieka jak Antarktyda czy Wyżyna Tybetańska – wynika z badań naukowców z Uniwersytetu Sztokholmskiego i ETH Zurich.

Igor Novosselov uważa, że skonstruowany przez niego reaktor będzie w stanie, w odpowiednich warunkach, oporne cząsteczki całkowicie zniszczyć, tak że nie powstaną żadne szkodliwe produkty uboczne, a jedynie takie nieszkodliwe substancje, jak dwutlenek węgla, woda i sole fluorkowe, które często dodaje się do wody miejskiej i pasty do zębów.