Wraz ze starzeniem się wzrasta tempo transkrypcji genów w ludzkich ciałach. Jest to proces, w którym nasze organizmy tworzą kopię RNA sekwencji DNA. Jest to niezwykle ważny proces, ponieważ jest głównym regulatorem poziomu białka. Niestety „maszyna” odpowiedzialna za wykonanie tego bezbłędnego procesu staje się coraz bardziej niechlujna wraz z wiekiem. Zespół naukowców z Niemiec postanowił zbadać, jakie taka degradacja naszych zdolności komórkowych ma konsekwencje dla organizmów, a także, czy można to odwrócić?
Zespół 26 naukowców z sześciu laboratoriów zbadał zmiany w procesie transkrypcji w wielu różnych tkankach muszek owocowych, myszy, szczurów oraz ludzi – informuje portal Interesting Engineering. Proces ten ma kluczowe znaczenie, ponieważ utworzona kopia RNA, zwana informacyjnym RNA (mRNA), przenosi informację genetyczną potrzebną do wytworzenia białek w komórce. mRNA przenosi informacje z DNA w jądrze komórki do cytoplazmy, gdzie wytwarzane są białka.
Czytaj więcej
Naukowcy z Państwa Środka umieścili DNA niemal niezniszczalnych stworzeń, jakimi są niesporczaki, w ludzkich komórkach macierzystych. To droga do stworzenia np. superżołnierzy odpornych m.in. na promieniowanie.
Naukowcy doszli do wniosku, że średnia prędkość transkrypcji wzrasta wraz z wiekiem u wszystkich gatunków. „Maszyna” odpowiedzialna za dokonywanie transkrypcji, zwana Pol II, popełnia coraz więcej błędów wraz z wiekiem, co prowadzi do powstawania błędnych kopii naszych genów, co może prowadzić do chorób takich jak rak – pisze Interesting Engineering.
Kiedy proces Pol II przyspiesza, popełnia więcej błędów, a wtedy sekwencja nowej komórki nie jest już identyczna z sekwencją pierwotnego genomu. „Konsekwencje są podobne do tych, które występują w przypadku mutacji w samym genomie” – powiedział dr Andreas Beyer, główny badacz programu. Naukowcy postanowili sprawdzić, czy są w stanie spowolnić prędkość Pol II i zmniejszyć liczbę niedoskonałych kopii genów. Zmodyfikowali genetycznie myszy, muszki owocówki i dżdżownice, manipulując wydzielanie insuliny, a także przestawiając je na niskokaloryczna dietę. I okazało się, że w obu przypadkach prędkość PoI II spadła i w konsekwencji powstało mniej błędów w mRNA. Zmodyfikowane owady żyły od 10 do 20 procent dłużej niż ich niezmodyfikowane odpowiedniki.
